Γ. Μηλιώτης: Όταν η συνέπεια γίνεται βάρος και η ασυνέπεια “ξεγλιστράει” χωρίς συνέπειες…

Στην Ελλάδα του 2025, ένα φαινόμενο που εξελίσσεται σε κανονικότητα προκαλεί θυμό και απογοήτευση στους πολίτες: όποιος είναι σωστός, πληρώνει την… τιμιότητά του. Όποιος προσπαθεί να είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις του – στις εφορίες, στις τράπεζες, στα ασφαλιστικά ταμεία – βρίσκεται να “κυνηγιέται” πιο σκληρά απ’ όλους. Κι όχι γιατί έκανε κάτι λάθος. Αλλά γιατί είναι εύκολος στόχος.

Ο πολίτης που είναι συνεπής θεωρείται “εύχρηστος” από το σύστημα. Είναι εκείνος που θα πληρώσει, που δεν θα αρνηθεί, που δεν θα κάνει φασαρία. Κι έτσι, όταν βρεθεί μια δυσκολία – ένα απρόβλεπτο έξοδο, μια καθυστέρηση μισθού – αντί να βρει κατανόηση, βρίσκεται αντιμέτωπος με ειδοποιήσεις, απειλές, προσαυξήσεις. Γιατί; Επειδή… είναι διαθέσιμος. Είναι το εύκολο θύμα της γραφειοκρατίας και της “τυφλής” εφαρμογής των κανόνων.

Την ίδια στιγμή, αυτοί που συστηματικά αποφεύγουν τις υποχρεώσεις τους – που δηλώνουν ψεύτικα εισοδήματα, που χρωστούν εδώ κι εκεί χωρίς καμία πρόθεση να πληρώσουν – μοιάζουν να μην αγγίζονται από κανέναν. Κανένας έλεγχος. Καμία πίεση. Σαν να προστατεύονται από ένα “πέπλο ασυλίας” που προσφέρει η ίδια η αδράνεια του κράτους.

Το αποτέλεσμα είναι ένα μήνυμα που διαβρώνει το κοινωνικό συμβόλαιο:
«Μην είσαι σωστός. Δεν σε συμφέρει».

Και κάπως έτσι χάνεται το νόημα της συνέπειας. Η τιμιότητα γίνεται μειονέκτημα. Η αδιαφορία για τον νόμο γίνεται στρατηγική επιβίωσης.

Το ερώτημα είναι απλό και πονάει: Πώς μπορεί να σταθεί μια κοινωνία, όταν το λάθος ανταμείβεται και το σωστό διώκεται;

Χρειαζόμαστε ένα νέο μοντέλο δικαιοσύνης και λειτουργίας του κράτους. Όχι απλώς πιο αυστηρό, αλλά πιο δίκαιο. Όπου η συνέπεια δεν θα είναι παγίδα, αλλά θα αναγνωρίζεται και θα επιβραβεύεται. Γιατί διαφορετικά, σύντομα δεν θα μείνει κανείς να παλεύει για το “σωστό”. Και τότε, δεν θα υπάρχει πια σύστημα – μόνο χάος.

Γιάννης Μηλιώτης