Γ. Μηλιώτης: Εμείς οι 30+: Τα άγχη, οι ανασφάλειες και τα “πρέπει” μιας χαμένης ισορροπίας.

Κάπου ανάμεσα στο «είμαστε νέοι και όλα είναι πιθανά» και στο «πρέπει να έχουμε κατασταλάξει», βρισκόμαστε εμείς. Η γενιά του 30+. Η γενιά που δεν πρόλαβε καλά-καλά να ξεπεράσει την εφηβεία των 20s, αλλά ήδη κουβαλά το βάρος μιας ενήλικης ζωής, γεμάτης προσδοκίες, πίεση και “πρέπει” που δεν τελειώνουν ποτέ.

Η ψευδαίσθηση του «πρέπει να τα έχουμε όλα φτιάξει»

Μας έμαθαν ότι μέχρι τα 30+ πρέπει να έχουν πάρει όλα το δρόμο τους. Θα έχουμε δουλειά, σπίτι, μια σταθερή σχέση, ενδεχομένως και οικογένεια. Αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Οι περισσότεροι από εμάς δουλεύουμε με αβεβαιότητα, ζούμε ακόμα σε ενοίκια, συχνά μόνοι ή σε σχέσεις που δεν ξέρουμε πού οδηγούν. Και προσπαθούμε. Συνεχώς. Να σταθούμε όρθιοι, να φτιάξουμε μια ζωή μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει από στιγμή σε στιγμή.

Άγχη που δεν λέγονται, μα είναι εκεί

Ζούμε με το άγχος πως πρέπει να προλάβουμε – πριν γίνει «πολύ αργά». Να μην απογοητεύσουμε τους γονείς μας, τον εαυτό μας, τον κοινωνικό μας κύκλο. Συγκρίνουμε τη ζωή μας με των άλλων, νιώθοντας διαρκώς ότι υστερούμε. Και μέσα σε όλα αυτά, φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι δεν ξέρουμε ακριβώς τι κάνουμε. Γιατί μπορεί να ακουστεί σαν αποτυχία. Και δεν αντέχουμε άλλη μία.

Οι ανασφάλειες μιας ενήλικης εφηβείας

Νιώθουμε ακόμα παιδιά – μόνο που τώρα έχουμε υποχρεώσεις. Δεν ξέρουμε αν είμαστε στον σωστό δρόμο, αν άργησε η ζωή μας, αν προλάβαμε να ζήσουμε. Τα social media μάς κάνουν να αισθανόμαστε πίσω, λιγότεροι, ανεπαρκείς. Κι ας ξέρουμε πως πολλές φορές η εικόνα που βλέπουμε δεν είναι η αλήθεια. Η σύγκριση παραμένει αμείλικτη.

Μεγαλώσαμε με άλλες προσδοκίες

Μας υποσχέθηκαν πως αν προσπαθούμε, όλα θα πάνε καλά. Πως η ζωή έχει λογική και συνέχεια. Όμως βρεθήκαμε μέσα σε κρίσεις, πανδημίες, ακρίβεια, πόλεμο και ψυχολογική εξάντληση. Κι έτσι, προσπαθούμε να κρατήσουμε τα κομμάτια μας ενωμένα, να δουλέψουμε, να αγαπήσουμε, να μείνουμε άνθρωποι – χωρίς καμία εγγύηση για το αύριο.

Και τελικά, πού βρίσκεται η λύση;

Ίσως στο να δεχτούμε ότι δεν χρειάζεται να έχουμε όλες τις απαντήσεις. Να σταματήσουμε να μετριόμαστε με το ρολόι των άλλων. Να αναπνεύσουμε, να επαναπροσδιορίσουμε τι σημαίνει “επιτυχία”, “σταθερότητα”, “ευτυχία”. Να βάλουμε τους δικούς μας κανόνες. Και να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας – αλλά μια προσωπική διαδρομή.

Συμπέρασμα;

Δεν χρωστάμε σε κανέναν να είμαστε τέλειοι στα 30+. Αυτό που χρωστάμε στον εαυτό μας είναι να είμαστε αληθινοί.
Και να θυμόμαστε: όλα τα υπόλοιπα μπορούν να περιμένουν

Γ. Μηλιώτης