Γ. Μουρμούρης: Είναι η Κέρκυρα ο επίγειος Παράδεισος;

Πόλη με ιστορικό κέντρο σαν την Κέρκυρα, που βομβαρδίστηκε και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, έχοντας υποστεί σημαντικότατες απώλειες σε κτήρια. Τα τείχη, που περιβάλλουν το ιστορικό κέντρο, σώζονται σε άριστη κατάσταση. Η πρόσβαση από τη νέα πόλη στην παλιά, πραγματοποιείται με τέσσερις κεντρικές πύλες εισόδου (κάτι σαν την Πόρτα Reale, τις οποίες όμως δε γκρέμισαν), πλήρως ενσωματωμένες στον πολεοδομικό ιστό της πόλης, οι οποίες – παραδόξως – δεν την «στραγγαλίζουν» και δεν αποτελούν, για τους πολίτες, σύμβολα ταξικών διαφορών. Γύρω από τα τείχη, η ένυδρη τάφρος, πεντακάθαρη, αποτελεί σήμερα ένα πραγματικό υδροβιότοπο στην καρδιά της πόλης, στον οποίο βρίσκουν καταφύγιο ενυδρίδες, κύκνοι, πάπιες και ψάρια. Έξω από την ένυδρη τάφρο, υπάρχει μια ζώνη πρασίνου, άκρως περιποιημένη (χωρίς ψαράδικα παραπήγματα), ιδανική για ώρες χαλάρωσης , χωρίς τον κίνδυνο να βυθιστεί κανείς, σε καμιά ‘’θαλάσσια υποσκαφή”.

Παρά το ότι πρόκειται για τουριστική πόλη, εν τούτοις δεν υπάρχει η υστερία και το άγχος του κέρδους. Τουλάχιστον δεν το εισέπραξα εγώ. Υπάρχει ευταξία και χωροταξία. Όλα είναι στη θέση τους, χωρίς να ενοχλούν στο παραμικρό, τη λειτουργία της πόλης και τη ζωή των δημοτών. Οι επισκέπτες απλά εισπράττουν και απολαμβάνουν τα αποτελέσματα. Μέσα στους στενούς δρόμους της πόλης, δεν κυκλοφορούν τουριστικά λεωφορεία, ούτε «λεωφορεία πολυκατοικίες», αυτά των ξεναγήσεων. Οι μετακινήσεις γίνονται κυρίως με ποδήλατα, που βοηθούν τους κατοίκους να διατηρούνται κομψοί και με mini green buses. Για την κίνηση των ποδηλάτων, υπάρχουν ποδηλατόδρομοι προδιαγραφών και όχι χωριάτικες διαγραμμίσεις, πάνω σευπάρχοντα πεζοδρόμια, που κόστισαν κάποτε πολλές χιλιάδες ευρώ. Δεν υπάρχουν πραμάτειες έξω από τα καταστήματα, ενώ τα τραπεζο-καθίσματα (όπου υπάρχουν) καταλαμβάνουν αυστηρώς συγκεκριμένο χώρο. Τα καταστήματα (εστιατόρια, μπαρ και καφετέριες) λειτουργούν με απόλυτο σεβασμό στη ζωή των κατοίκων, χωρίς να καταλαμβάνουν ολόκληρες σκαλινάδες με τραπέζια και χωρίς να ενοχλούν ολόκληρες γειτονιές από την ένταση της μουσικής. Το «άλυτο» πρόβλημα της αποκομιδής των απορριμμάτων, έχει βρει και αυτό τη λύση του, με απλό και οικονομικό τρόπο. Δεν υπάρχουν κάδοι σκουπιδιών. Το κάθε νοικοκυριό είναι εφοδιασμένο με τρία καλάθια ανακύκλωσης. Ένα για χαρτί και πλαστικό, ένα για γυαλί και αλουμίνιο και ένα για οικιακά απορρίμματα. Αυτά τα καλάθια, τα βγάζουν συγκεκριμένες μέρες και ώρες, έξω από την πόρτα τους. Περνάει το όχημα του Δήμου, μόνο με τον οδηγό, τα αδειάζει και φεύγει. Αυτό είναι όλο. Βλέπετε, έχουν βιώσει οι κάτοικοι αυτής της πόλης, το ότι ο πολίτης δεν έχει μόνο δικαιώματα, έχει πρωτίστως και υποχρεώσεις.

Αυτή λοιπόν η πόλη, υπάρχει και βρίσκεται σε μια γειτονική μας χώρα, που μεπάρα πολύ μεγάλη δόση αστεϊσμού, λέμε ότι είμαστε «Una faccia una razza». Είναι το Treviso της Ιταλίας. Πόλη να ζεις πραγματικά και όχι σύνθημα δημοτικού συνδυασμού.

Κρίμα!! Θα μπορούσαμε να είμαστε (για την Κέρκυρα μιλάω) το ίδιο, αν όχι και καλύτερη. Είχαμε όλες τις προδιαγραφές. Μια πανέμορφη ιστορική πόλη, ένα ασύλληπτα ευφυές αμυντικό σύστημα, βαθιές πολιτιστικές επιρροές από τη Δύση, κουλτούρα και εκπληκτικό περιβάλλον. Είχαμε όμως την ατυχία να βιώσουμε δύο καταστροφικές λαίλαπες. Τις συνέπειες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τις συνέπειες της νεοδημιουργηθείσης, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, άρχουσας τάξηςτων λαϊκιστών. Οι συνέπειες της τελευταίας, είναι σαφώς δυσμενέστερες της πρώτης,γιατί επέδρασαν στον ηθικό (με την ευρεία έννοια) κώδικα του κερκυραίου (στην περίπτωσή μας) πολίτη. Συνέπειες και λογικές, που εκφράστηκαν με τον καλύτερο τρόπο, μέσα από τις άτολμες και ψηφοθήρες πολιτικές των Δημοτικών συμβουλίων της πόλης, των τελευταίων σαράντα χρόνων. Και δυστυχώς η παρακμή συνεχίζεται…

Γεράσιμος Γ. Μουρμούρης
Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π.